Met verlof

Op de tafel die ik tijdelijk tot schrijftafel heb benoemd ligt naast mijn laptop een memo’tje van de verpleging; ‘Dagverlof weekend akkoord.’ Drie woorden die een heel verhaal omsluiten. Na anderhalve maand ziekenhuis en revalidatiecentrum kan ik twee middagjes naar huis om weer even van het echte leven te proeven. Het vooruitzicht stemt me buitengewoon monter; in gedachten schuifel ik thuis al rond tussen mijn roerende en ontroerende goederen en laat me de bijpassende invallen en herinneringen smaken.

Ik heb dus ‘verlof’. Dat woord ruikt klassiek, het zweemt naar andere tijden, voorbij en vergeeld, naar hiërarchieën die niet meer bestaan, van een klasse die het voor het zeggen had en eentje die bevolen werd. Verlof is, geen recht dat in een cao ligt verankerd, maar een gunst die al dan niet wordt verleend door een persoon of instantie die met dat privilege is uitgerust. Een gezagsgetrouwe instelling als de krijgsmacht werkt met verloven. Hetzelfde geldt voor medische instellingen. Een patiënt die met verlof mag, krijgt toestemming van zijn arts om een poosje patiënt-af te zijn en zijn vertrouwde leven te hervatten

 In die zin is de medische wereld nog helder-ouderwets geordend. De arts weet wat goed is voor de patiënt en de laatste voegt zich naar dat oordeel. Het is van een striktheid die in andere maatschappelijke geledingen onbekend of passé is. Weet de burgemeester het per se beter dan de kiezer, heeft de hoogleraar meer gelijk dan de student en heeft de kok het monopolie op smaak? De witte jas van de geneesheer straalt nog  steeds een autoriteit uit, die andere beroepsgroepen tijdens de informalisering en democratisering van de samenleving goeddeels verloren hebben.

Ik denk dat dit samenhangt met de groeiende waarde die wij aan gezondheid hechten. Het indidivu is zo kritisch geworden, dat het vrijwel alleen zichzelf nog als autoriteit erkent . Maar dan moet dat Zelf wel vitaal en  krachtig zijn en komt een zwak gestel slecht van pas. Onze autonomie en onze gezondheid gaan hand in hand. Daarom hebben dokters nog altijd een streepje voor op andere dragers van gezag en kennis.

Neemt allemaal niet weg dat we ons beter voelen naarmate we de witte jassen minder nodig hebben. In die zin zou ik de hele medische sector  wel met verlof willen sturen. Als het effe kan met pnmiddellijke ingang en voor onbepaalde tijd.