Tussen waan en werkelijkheid

Ik ben mijn eekhoorn kwijt. Gisteren vertelde ik een vriend nog hoe er ineens een eekhoorn met een vlammende staart pal voor mijn raam op het grasperkje had plaatsgenomen om daar in alle rust een appel uit het vuistje op te peuzelen. Ik merkte dat ik de anekdote met een zekere trots oplepelde, alsof ik hoogst persoonlijk zowel voor de schoonheid van het diertje als voor de aandoenlijkheid van het tafereel verantwoordelijk was. Ik had er ook aardigheid in, omdat het een fijne anekdote uit een minder fijne wereld betrof, want ik bevond me in een revalidatieoord, Blixembosch, en dat associeert men eerder met pijn en moeite dan met schik in de schepping. In de harde wereld van halters en gewichten smokkelde ik de zachte vacht van een sierlijk klimdiertje binnen. Wat is hardware immers zonder software?

Maar ik dwaal af. Die eekhoorn van gisteren ben ik dus kwijt. Dat komt door een interne verhuizing, waardoor mijn verblijfsruimte in het revalidatiecentrum ineens niet meer grenst aan een onbestemd grasperkje, maar aan een binnenplaats, waar weliswaar een paar bomen staan, maar die niet tot de verbeelding van mooie diertjes spreekt Bijgevolg kan ik die kleine klimmers niet meer te hulp roepen om mijn omgeving warmer en vriendelijker te kleuren.

Want dat is wat we doen, realiseer ik me: we proberen steeds weer een pact te sluiten met de wereld om ons heen in een poging die wat draaglijker te maken. De een vindt zijn werk niet prettig, maar kan het gelukkig goed vinden met de meeste collega’s. Een ander viel de vakantiebestemming tegen, maar ze hadden er wel een boel mooie kerken. Een derde had meer verwacht van zijn huwelijk, maar troost zich met het idee dat elk huisje zijn kruisje kent. Zo  schepte ik genoegen in mijn atletische, sierlijke eekhoorn op een plek waar atletiek en sierlijkheid aan surrealisme grenzen. Allemaal sjoemelen we graaag met waan en werkelijkheid.

We vullen onze soms te barre werkelijkheid aan met onze verbeelding en houden op die manier moed en zin om voort te gaan. Waarom ook niet? Het vermogen tot dromen en fantaseren is te kostbaar om het voor goedkope gemakzucht te verslijten. Wie dat niet gelooft, hoeft het eerste het beste museum, theater of filmhuis maar binnen te stappen. Daar gaan schoonheid en verbeelding hand in hand. Net als soms in de natuur.