Op de tafel die ik tijdelijk tot schrijftafel heb
benoemd ligt naast mijn laptop een memo’tje van de verpleging; ‘Dagverlof
weekend akkoord.’ Drie woorden die een heel verhaal omsluiten. Na anderhalve
maand ziekenhuis en revalidatiecentrum kan ik twee middagjes naar huis om weer
even van het echte leven te proeven. Het vooruitzicht stemt me buitengewoon
monter; in gedachten schuifel ik thuis al rond tussen mijn roerende en
ontroerende goederen en laat me de bijpassende invallen en herinneringen smaken.
Ik heb dus ‘verlof’. Dat woord ruikt klassiek,
het zweemt naar andere tijden, voorbij en vergeeld, naar hiërarchieën die niet
meer bestaan, van een klasse die het voor het zeggen had en eentje die bevolen
werd. Verlof is, geen recht dat in een cao ligt verankerd, maar een gunst die
al dan niet wordt verleend door een persoon of instantie die met dat privilege is
uitgerust. Een gezagsgetrouwe instelling als de krijgsmacht werkt met verloven.
Hetzelfde geldt voor medische instellingen. Een patiënt die met verlof mag,
krijgt toestemming van zijn arts om een poosje patiënt-af te zijn en zijn
vertrouwde leven te hervatten
In die zin
is de medische wereld nog helder-ouderwets geordend. De arts weet wat goed is
voor de patiënt en de laatste voegt zich naar dat oordeel. Het is van een
striktheid die in andere maatschappelijke geledingen onbekend of passé is. Weet
de burgemeester het per se beter dan de kiezer, heeft de hoogleraar meer gelijk
dan de student en heeft de kok het monopolie op smaak? De witte jas van de
geneesheer straalt nog steeds een
autoriteit uit, die andere beroepsgroepen tijdens de informalisering en democratisering
van de samenleving goeddeels verloren hebben.
Ik denk dat dit samenhangt met de groeiende
waarde die wij aan gezondheid hechten. Het indidivu is zo kritisch geworden,
dat het vrijwel alleen zichzelf nog als autoriteit erkent . Maar dan moet dat
Zelf wel vitaal en krachtig zijn en komt
een zwak gestel slecht van pas. Onze autonomie en onze gezondheid gaan hand in
hand. Daarom hebben dokters nog altijd een streepje voor op andere dragers van
gezag en kennis.
Neemt allemaal niet weg dat we ons beter voelen
naarmate we de witte jassen minder nodig hebben. In die zin zou ik de hele
medische sector wel met verlof willen
sturen. Als het effe kan met pnmiddellijke ingang en voor onbepaalde tijd.
Welkom terug Matt. Fijn stukje. Inderdaad, die witte jassen kunnen heus wel een dagje/weekje/maandje zonder je.
BeantwoordenVerwijderen