Verdronken peuken

Op een binnenplaatsje van het revalidatieoord waar ik voorlopig verblijf hangt een opschrift dat deze plek tot Rookpunt proclameert. Er staat een slordige verzameling tuinstoelen rond een paar tafeltjes met volle asbakken, het geheel overhuifd door een royaal afdak. Hoewel niet echt luxueus, heeft het toch een paar duiten gekost, en dat willen de financiers weten óók. Een wandtekst licht toe dat onder andere het VSB-Fonds, de Hartstichting en de Rabobank deze hangplek voor rokers hebben gesponsord.

Het stemt nieuwsgierig. Nu wil ik ook de hele voorgeschiedenis van het Rookpunt kennen. Wie kwam er op het idee, uitgerekend een zorginstelling te trakteren op een rookvoorziening? En hoe kreeg deze empathische geest er allerlei handen voor op elkaar? Want reken maar dat het agendapunt van een pafplek allerlei vergadertafels heeft gehaald: van de revalidantenvertegenwoordiging en de ondernemingsraad tot het vrijwilligersberaad, de afdelingsleiding, het stafoverleg en uiteindelijk de Raad van Bestuur van het Revalidatiecentrum toe. Misschien heeft een alert locaal raadslid van GroenLinks er nog vragen over gesteld, zodat ook het gemeentebestuur zich nog over de kwestie heeft gebogen. En met een beetje geluk kaartte een verontruste bankklant of donor  vande Hartstichting de zaak aan via een kattebelletje in de ideeënbus – of het betuur er wel goed aan deed geld uit de liefdadigheidskas te investeren in een arbitrair doel als een rookpun – en bakte de lokale krant daar een dampend nieuwtje van met als kop: Geld Goed Doel Gaat In Rook Op.

Vervolgens doemen al die besprekingen in al die vergaderzaaltjes voor me op, inclusief de bobo’s die daar het gesprek leiden, de sprekers die altijd en overal het woord nemen, de notoire dwarsliggers en zij die het niet helemaal doorhebben zonder dat hen remt in hun verontwaardiging of enthousiasme. En na zo’n avond in zo’nzaaltje komen de vergaderaars thuis en vragen hun levenspartners argeloos hoe het was, en gaat de vergadering nog een hele poos door.

Jaren later passeert een revalidant het Rookpunt. Het regent zachtjes en de peuken verdrinken traag in de asbakken. Er heerst een klamme stilte vol vervlogen woorden.