De betovering van Mimi

“Hallo. Ik ben Mimi Dings, 3340 gr, geboren op 04 maart 2014, 23.39 uur. Alles gaat goed! Ik weet alleen nog niet hoe lang ik ben.”

Zo betrad mijn kakelverse kleindochtertje de middag na haar geboorte de wijde wereld van het internet. Via een WhatsAppje en een beetje geholpen door haar vader. Er stond een glamourfoto bij, dat kon ook niet anders, want het was een pracht van een baby, daar was de eerste kraamvisite het roerend over eens.

Of ik haar echt mooi moest vinden, wist ik niet goed, maar ondersteboven was ik wel van Mimi. Zo gaat dat waarschijnlijk rond alle wiegjes: naasten vallen á la minute voor een pasgeboren kindje en ervaren een betoverend gevoel van blijdschap, trots en vertedering. En ook fascinatie, want de voortplanting is het enige wonder waartoe de mens in staat is. Rond een baby in eigen kring speelt zich eigenlijk een hoogstparticuliere versie van de schepping af.

Ik heb er geen cijfers van bij de hand, maar ongetwijfeld valt het woord ‘wonder’ tijdens kraamvisites heel vaak. Je kunt nog zo ongelovig zijn, de magie van ontluikend leven blijft indrukwekkend, net als het eb en vloed van komen en gaan, zijn en niet meer zijn, baren en begraven: de estafette van de evolutie. Behalve aangedaan door het kleine was ik ook geïmponeerd door het grote van deze geboorte, net als vier jaar geleden bij de komst van haar zusje Madee.

Ik keek naar dat broze wondertje in het grote bed van haar ouders, keek hoe ze kalm aan een knuistje sabbelde, zacht voor zich uit murmelde en af en toe de oogjes opende voor een peilloze blik met pupillen die nog de donkerte van haar vorige negen maanden weerspiegelden. Ik kreeg haar in mijn armen gelegd en wiegde haar en murmelde maar wat terug, kozende mompels die onverstaanbaar bleven, maar spraken over geluk en over generaties en hoe verleden en toekomst elkaar ontmoetten in 3340 gram nieuw mensje.

Dus, lieve Mimi, als je dit over een jaar of achttien leest, dan weet je hoe we met elkaar begonnen.