Sotsji,
Syrië, Plasterk, Mali: genoeg nieuws om de stille uren van het weekeinde te
vullen. Ik lees het allemaal trouw, maar zonder er erg door geraakt te worden.
Dan blijf ik haken aan een paar regeltjes op pagina 36.
Het is
een pagina waar de abonnee het voor het zeggen heeft en die dan ook gevuld is
met oproepjes, foto’s uit de oude doos en verzen van regionale zondagdichters. ‘Aan
de hemelpoort’ luidt de kop van een gedichtje van een Nuenense; het blijkt
geplukt uit de bundel Doodleuk. Er
doemt meteen een L-vormige woonkamer op met een eikenhouten tafel, waaraan een
beetje mollige vrouw naast een vaas met zijden bloemen op een potlood en een
woordspeling zit te bijten.
Maar
waar het me om gaat, is deze korte oproep: ‘C. Bogers uit Eindhoven zoekt een
sjoelbak voor de Scootmobiel Vereniging.’ Het lijkt een miniatuurversie van wat
als Zeer Kort Verhaal bekend staat, een literair genre waarin binnen een paar
zinnen een kleine eenakter opbloeit. Het zinnetje van C. Bogers uit Eindhoven mag
dan een verhaallijn ontberen, het roept in al zijn beknoptheid toch een heel
wereldje op.
De
schrijver, begrijpen we, kan niet goed meer lopen en verplaatst zich daarom per
scootmobiel. Al snel vindt hij aanspraak bij rollende lotgenoten. Regelmatig
trekken ze er samen op uit, wat zo goed bevalt dat ze een kluppie beginnen,
compleet met bestuur en reglementen en een heuse sponsor. Ze vinden onderdak in
een buurthuis, waar ze twee keer per maand samenkomen voor een gezellige
middag: koffie drinken, kaartje leggen, kienen en scootnieuwtjes uitwisselen. En
daar zouden ze nu dus graag het onderdeel ‘sjoelbakken’ aan toevoegen.
Ik probeer
me de gezellige middagen van de Scootmobiel Vereniging voor te stellen en voel
me wat ongemakkelijk. Het heeft iets aandoenlijks: het aandoenlijke van elk mens
die iets van zijn leven tracht te maken en daar meestal niet helemaal in
slaagt. Maar er zit ook iets dappers in die scootmobilisten, zo monter als
ze weigeren in hun beperking weg te zakken en proberen van de nood een deugd te maken.
En dan bespeur ik ook nog een zeker onbehagen, een kriebel die me vaak bekruipt
zodra mensen het in groepsverband gezellig willen hebben. Busvakanties,
fietsmiddagen voor senioren, taarten bakken in buurtverband, samen knutselen
tegen kanker: M. Dings uit Eindhoven zoekt het niet.
Maar ik
krijg ineens wel zin in een potje sjoel.
Foto: Flick (Nikontino)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten