Geen leuk stukje

Ik heb vandaag echt zin om eens géén leuk stukje te schrijven. Dat komt: ik heb het helemaal gehad met het woordje ‘leuk’. Zomaar, van het ene moment op het andere, kan ik het niet meer horen of zien. Het wordt simpelweg veel te vaak gebruikt. Hoe was de film? Hoe was de vakantie? Hoe bevalt het nieuwe huis? Hoe vind je die nieuwe collega? Dikke kans dat het antwoord ‘leuk’ luidt.

‘Leuk’ is het duizenddingendoekje van de Nederlandse taal. Een etiket dat zich overal op laat plakken en daarom nauwelijks nog zeggingskracht heeft. Op Facebook volstaat één klik om iets leuk te vinden. Met een zo lage drempel is een like amper een blijk van waardering te noemen; niettemin vinden veel sites die respons toch dermate belangrijk dat ze jengelen om duimpjes: ‘vind ons leuk!' Het is een soort applausinflatie, maar op Facebook zit men daar niet mee.

Een heftige vorm van leukigheid vinden we bij het fenomeen van de leukste thuis. Dat is een persoon, doorgaans een manspersoon, die denkt dat hij hoogst vermakelijk is, maar door zijn omgeving heel anders beoordeeld wordt en daarom maar het hardst lacht om zijn eigen kwinkslagen.

Het is ook oppassen geblazen als winkels in prullaria of horecazaken zich Leuk! noemen, want zo’n naam geeft het signaal dat hier waarschijnlijk een schurend type gezelligheid wordt verkocht: een instant knusheid die net te bedacht is om aangenaam te zijn. Een écht leuk restaurant zou zich nimmer Leuk! dopen. Het doet denken aan die contactadvertenties waarin leuke vrouw leuke man zoekt om ser. rel. mee op te bouwen en waar niemand op reageert.

Wat is er erger dan leuk? Helemaal leuk. Op Google vind ik een winkeltje uit Barendrecht, waarvoor de uitbater de naam Helemaal leuk! Home en Lifestyle heeft bedacht. Als ik even doorklik, blijkt het in juni laatstleden failliet te zijn verklaard. Dat krijg je er nou van.