Ik ben er weer

De eerste aanslagen op het toetsenbord na anderhalve maand blogstilte. Aarzelingen: is dit het juist moment om de draad weer op te pakken? Het verlangen is er wel, maar ben ik al fit genoeg voor het wikken en schikken  van woorden en gedachten? Heb ik al voldoende overzicht om de stormen te begrijpen waar ik in verzeild ben geraakt?

Wat de toekomst in petto heeft, weet alleen de toekomst, schreef ik vlak voordat die toekomst zich openbaarde als een dollemansrit langs operatiekamers en afdelingen intensive care, inclusief bijbehorende littekens, en krassen op de ziel.

Kort samengevat: mijn vaten herstelden niet van een ingreep wegens een aneurysma en bleven dichtslibben. Daarom moest er een omleiding worden aangelegd, een moeilijk en riskant karwei, dat weliswaar is gelukt, maar dat me zo overtuigend heeft gevloerd, dat ik er nog steeds van aan het herstellen ben en enigszins verbluft lig te bij te komen van mijn eigen recente geschiedenis.

Het momentele tussenstation is revalidatietuincentrum Blixembosch, waar vervallen spieren weer worden geoefend voor terugkeer naar de normaliteit, althans naar een leven dat eens zo normaal leek en nu zo’nkostbaar goed, een leven met ledematen die het doen en die mijn impulsen en verlangens kunnen bijbenen.

Zal ik schrijven over de uiteenlopende noodlotten die zich aan het voeteneinde van mijn bed presenteerden en te elfder ure toch maar besloten verder te trekken? Over spectaculaire rondleidingen door het naargeestige spookoord van de intensive care met zijn doodlopende stegen en delirische vergezichten? Over momenten en uren van angst, aftakeling en ontreddering? Over gedroomde bezoeken aan een niemandsland tussen leven en dood, waar patienten kalm lagen weg te kwijnen tussen flakkerende waxinelichtjes en ijle nevelslierten? Of over een vermoeidheid die niets anders naast zich duldt en alleen maar rust eist?

Aarzelingen, want in letters gegoten lijkt het allemaal zo larmoyant.

Nee, ik laat het maar bij deze eerste stamelingen. Ik zie wel hoe ik verder ga met deze blog , en of ik nog eens op de voorbije turbulentie terugkom. Voor vandaag wil ik alleen maar zeggen: ik ben er weer. Min of meer.