Droomvakantie, gratis en voor nop

Het vakantieseizoen komt eraan en dus vliegen de reisaanbiedingen je om de oren. Meestal negeer ik zulke advertenties, omdat ze me maar aan het twijfelen brengen: heerlijk, dat adresje in Umbrië, maar Kos is ook verlokkelijk, en die baaitjes in Noord-Spanje, of zullen we de Algarve eens proberen? Maar soms prikkelen al die bestemmingen de verbeelding en vier ik een droomvakantie vanuit mijn leunstoel.

Het begint vandaag al voorin de krant. Wat dunkt me van de ongerepte Hoge Tatra? Daar zou ik me kunnen laten verrassen door het grootste natuurpark van Slowakije, rijk aan bergen, meren en traditionele dorpen met gekleurde houten huisjes. Of wil ik misschien naar de Duitse Oostzeekust? Een originele bestemming boordevol historische Hanzesteden, sfeervolle badplaatsen en fraaie natuurgebieden.

Even later wachten me rondreizen per touringcar door Ierland, de Balkan, Noorwegen, klassiek Italië of de Baltische staten. Of zou ik, om het eens helemaal anders aan te pakken, een vijfsterrencruise ondernemen? Bijvoorbeeld naar de Noorse fjorden en de Noordkaap, of juist naar het zuiden: via Venetië, Athene en Istanbul naar Lesbos, Santorini en Argostili.

Al gauw vermengen de wervende teksten en plaatjes van de reisbureaus zich met eigen herinneringen aan verre pleinen, stegen, stranden, bergbeken, kerken, paleizen en restaurants, en wordt mijn droomreis genoeglijker en genoeglijker.

Ik ben nog niet van mijn cruiseschip gestapt, of ik vlieg alweer naar bloemeneiland Madeira, waar ik kan inchecken in een hotel bovenop een klif met riant uitzicht over de oceaan danwel een villa aan zee of met twee restaurants, twee zwembaden en een spa. Als afsluiting rest me nog een vierdaags arrangement in Zuidoost-Engeland, waar ik de krijtrotsen van Dover en het magnifieke kasteel van Leeds inspecteer, de oude kathedraalstad Canterbury bezoek en Londen bezichtig per dubbeldekker.

Zo heb ik gratis en voor nop heel Europa bereisd, en dat zonder de afknappers die gewoonlijk bij het reizen horen: slechte bedden, derderangs eten, toeristische kitsch, onaangenaam gezelschap en verkeerd weer. Bovendien duurde geen vlucht te lang, was geen helling te steil en stonden er nergens files.

Maar ja. Een dergelijke droomreis laat je toch achter met een stille honger naar die onbestemde verte, die ik hier al eerder beschreef, een zonbeschenen land waar de kleuren zo intens zijn, de geuren spannend, de mensen mooi en zwierig, de stenen vol verhalen. Een wenkend perspectief voorbij de horizon, dat zich nooit helemaal laat vinden en daarom zo onweerstaanbaar blijft.