Het heeft een half jaar geduurd
en nu is het eindelijk zo ver: ik heb mijn muziek weer terug.
Dat zit zo. Ooit hadden we voor
de uitdijende collectie cd’s een ladenkast laten maken, die handiger leek dan
hij bleek en waarvan de royale omvang gaandeweg ook begon te hinderen. Om
ruimte te winnen en de muziek ook toegankelijker te maken, besloten we de cd’s
te digitaliseren en de dikke kast te vervangen door een slank designmeubel. En
als we dan toch aan de gang waren, konden we net zo goed meteen de stukadoor en
de huisschilder laten komen om de muren eens een beurt te geven.
Maar. De stukadoor en de
schilder hadden het wezenloos druk – leve de opfleurende economie. De oude kast
vond een nieuwe liefhebber, het nieuwe designmeubel echter had een onverwacht
lange levertijd. En de operatie van-cd-naar-mp3 kostte veel meer tijd dan ik
dacht. Bijgevolg stond het halve huis maandenlang overhoop en bleef de
geluidsinstallatie verweesd wachten op betere tijden.
Sommige misère lost op een dag
vanzelf op in de nevels van het verleden. Uiteindelijk kwamen de muren toch aan
de beurt, bracht de meubelwinkel de nieuwe kast en kregen we de muziekcollectie
digitaal ontsloten.
Er gingen nog de nodige
krachttermen aan vooraf, maar zo kwam vrijdagavond om 18.23 uur toch maar mooi
Miles Davis binnen om Kind of Blue te
blazen alsof hij nooit weg was geweest. Vervolgens dienden I Musici zich aan
met Albinoni, verdiepte Yo-Yo Ma zich in de tango en kwam Alex Roeka Gestreeld en Gekrast zingfluisteren –
allemaal verrast met elkaars gezelschap.
Ik zat helemaal glunderend te
luisteren, blij als een kind met een puppy, en zoog de oude bekende noten in me
op. Wat is het toch dat muziek zo indringend maakt? Geen kunstvorm die me midscheeps
in het gemoed raakt zoals muziek dat kan. Draai een glimp van September Song door Sarah Vaughan en de herfstige
weemoed om de vergankelijkheid golft door me heen. First time Alone van John Mayall brengt me met een vingerknip naar die mooie rooie, mijn eerste meisje. Of Angie
van de Stones: live in de Kuip en net verliefd op mijn huidige lief, wat een
moment... Ontroering, vervoering, lust, geluk, weemoed, opwinding, vloeibaar
gemaakt tot do-re-mi’s, tertsen, octaven, consonanten, dissonanten. Man, man.
Afgelopen nacht, half twee. “Nog
héél even Wait van Jeroen van Vliet?”
probeer ik. Maar een Stille Nacht is ook mooi.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten