De malle ‘servicekosten’ van Muziekgebouw Eindhoven

 

 

Mooie CD gedraaid. Me afgevraagd of de muzikanten dit seizoen ook mijn woonplaats aandoen. De site van het plaatselijke concerthuis bezocht. Inderdaad, ze komen en er zijn nog plaatsen. Met enig inloggedoe kaartjes besteld. Bleek de digitale kassa van Muziekgebouw Eindhoven naast de entreebewijzen € 3 ‘servicekosten’ in rekening te brengen.  

Dat was niet voor het eerst, maar het was wel de eerste keer dat het me opviel. En verbaasde. Want servicekosten? Over welke service ging het dan wel? De enige dienst die er zojuist geleverd was, bestond uit werk dat ik het Muziekgebouw uit handen nam. Ik had het programma doorgevlooid, plaatsen uitgekozen, administratieve handelingen verricht, een wachtwoord gegenereerd, ingelogd, allerlei bancaire taken verricht en het Muziekgebouw aldoende minimaal een receptionist, een gastvrouw en een caissière uitgespaard – en vervolgens moest ik betalen voor de service die ik zelf had verleend? Het ging slechts om drie euro, maar dat waren er wel drie te veel. Die ‘service’ was natuurlijk een schijnpost om de toegangsprijs cosmetisch een beetje te drukken. 

Het bracht me wel op een idee. Hoeveel kosten maakte ik allemaal om een avondje cultuur op te snuiven? Printen van de toegangsbewijzen: € 0,50. Kostuum stomen: € 7,50. Koffie vooraf, wijn na: € 6. Drie uur parkeren: € 9. Gederfde tijd: drie uur à € 60. Totaal: € 203. Daarop worden mijn € 3 ‘servicekosten’ weer in mindering gebracht, zodat mijn vordering uiteindelijk precies € 200 bedraagt. Maar niet heus, want ik draag het Muziekgebouw een warm hart toe en zal het niet zal laten opdraaien voor zaken die ik vanzelfsprekend vind. 

Met andere woorden, directeur Wim Wringer, bewijs uw bezoekers een dienst en schrap die malle post ‘servicekosten’ toch eens.