'Lieve Kanker,'

'Lieve Kanker,' zo begint de bedankbrief die Eveline Koopmans begin dit jaar schreef aan de ziekte die haar binnen afzienbare tijd fataal zal worden. De brief verscheen op Facebook, werd daar een hit, trok de aandacht van allerlei media en kwam zo ook mij onder ogen. Ik zit er nu een tijdje op te broeden en weet nog steeds niet goed wat ik ervan moet vinden.

Eveline is een 31jarige Eindhovense, die vier jaar geleden werd geconfronteerd met baarmoederhalskanker. Toen die ondanks chemo’s en bestralingen snel uitzaaide, gaven de dokters haar nog hooguit een jaar. Die termijn heeft ze al royaal overschreden, zodat ze nu in reservetijd leeft.

De kanker mag haar dan haar leven kan kosten, hij heeft haar ook heel wat opgeleverd. ‘Sinds jij in mijn leven bent,’ schrijft ze, ‘heb ik mezelf opnieuw mogen leren ontdekken en ben ik (spiritueel) gegroeid. (..) ’Ik heb geleerd geen verwachtingen meer te hebben, want verwachtingen hebben, leidt tot hebzucht,onrust en/of teleurstellingen. Hierdoor is blijvende diepe rust ontstaan en nooit meer weggegaan.’

Vriendschappen en relaties zijn dieper geworden en belevenissen intenser, vindt ze. Met steun van familie en vrienden is ze elf keer in een jaar op vakantie geweest. Zo heeft ze in ijltempo een hele wensenlijst afgevinkt en de ene na de andere kostbare ervaring opgedaan. ‘Dat is een hele lijst aan cadeaus. (..) Bedankt! Lieve groetjes van Eveline.’

Zo lees je het niet vaak, en ik léés nogal wat over kanker, sinds ik zelf op (prostaat)kanker werd betrapt. Die van mij houdt zich vooralsnog gelukkig koest, maar kan op een dag ontwaken, en valt dan alleen nog af te remmen en niet meer te stoppen. Een tijdbom waarvan niet zeker is of hij zal afgaan.

Ik herken wel het een en ander in Evelines brief. Kanker is een vuistslag op tafel. In één keer is het menens met het leven. Wat zou je je tijd nog verdoen met futiliteiten en ergernissen? Waarom uitstellen en talmen in plaats van beleven en doen?

Maar in die vragen ligt het antwoord al besloten: omdat het morgen wellicht niet meer kan. En dat is nou juist het onverteerbare van kanker. Een terminale ziekte brengt die éne dag in het vizier waarop geen ochtend meer volgt, die dag dat ‘ooit nog’ verandert in ‘nooit meer’. Die laatste dag is van een voldongenheid waar niks aan valt te relativeren.

Nee, ik heb geen bedankbrief aan mijn ‘lieve kanker’ in petto. Maar een bedankje aan mijn lieve leven is misschien wel een idee.