Op alle
voorpagina’s van de kranten straalde de Vrouw met de Baard ons vanochtend
tegemoet. Conchita Wurst wordt ook wel aangeduid als de Man met de Jurk, maar
die omschrijving raakt de kern niet. Als man in vrouwenkleren had Conchita veel
minder aandacht getrokken dan als bebaarde vrouw.
De truc
is al zo oud als de gelijknamige kermisattractie, maar werkt blijkbaar nog
steeds. Misschien komt dat wel doordat een onzijdig personage de seksuele
fantasie prikkelt. De halfman-halfvrouw daagt zowel mannen als vrouwen uit en
zowel hetero’s als homo’s als bi- en transseksuelen. Zelf kan ik niet goed naar
deze act kijken. Waar travestie op de bühne doorgaans gepaard gaat met vette
knipogen, ontbreekt het de Oostenrijker volledig aan humor en blijft hij steken
in über-zijigheid.
Als hij
zichzelf vroom afficheert als levend pleidooi voor (seksuele) verdraagzaamheid,
overtuigt hij me ook al niet. Ik denk dat hij vooral wil opvallen, en dat lukt
in de showbizz beter met uiterlijk vertoon dan met politiek-correcte praatjes. Wat
ik wel weer plezierig vind, is dat Conchita toont hoe Oostenrijk niet alleen
maar uit de bruinhemden van de FPÖ bestaat, zoals de media nogal eens
suggereren. Vooral Wenen kent een historische en actuele progressieve culturele
scene van belang, met als even geroemd als verguisd boegbeeld Elfriede
Jellinek, winnares van de Nobelprijs voor de Literatuur.
Bij de
beelden van de altijd juichende Ilse de Lange en Waylon moest ik terugdenken
aan Linda Williams, de artiestennaam van Henriette Willems uit Valkenswaard,
die in 1981 werd afgevaardigd naar het Songfestival, hoewel ze nog maar net in
het vak zat. Ik zat ook nog maar net in mijn vak en schreef een artikel over
haar. Ik trof haar in een veilinghal voor de opname van een TV-programma met
artiesten als de Kermisklanten, Henk Wijngaard, de Electronica’s en de
Slijpers. Bij de poort verdrongen jonge fans zich om handtekeningen van de
sterren. Linda werd ongemoeid gelaten, op een jongetje na dat bedremmeld
informeerde of ze soms óók zong, wat ze blozend bevestigde. Na afloop was er
een etentje en op weg daarheen zong ze naast me op de achterbank van een Citroen
DS met een mooie zachte stem een liedje waarvan ik bijna smolt.
Ze zou
negende worden op het Songfestival. Dertien jaar later meldt Wikipedia dat ze
na het festival nog een paar singles maakte die onopgemerkt bleven en dat ze vervolgens
terugkeerde naar het rijk der onbekenden, of letterlijk: ‘returned to obscurity’.
Kort oplichten en dan verdwijnen in de duisternis: dat is het lot van de echte
ster.
Foto: ANP
Geen opmerkingen:
Een reactie posten