Shit! Vergeef me de wat vulgaire krachtterm, maar wat moet, dat
moet. Bovendien speelt dit stukje zich af in de wereld van de urologie en die
is heel vertrouwd met het onderhavige begrip, zodat het nog een functionele
verwensing is óók.
Shit, dus. Een foute uitslag. Daar
had ik niet op gerekend. Ten onrechte natuurlijk, want (prostaat)kanker is een
grillige ziekte en elke controle kan goed of fout uitpakken. Sinds ik er zes
jaar geleden bekend mee raakte, ben ik wel eens blij en wel eens teleurgesteld uit
de spreekkamer van de uroloog gekomen. Vandaag is het dus weer eens
mis.
Ik wil van dit blog geen
medisch communiqué maken en zal de lezer de details besparen, maar het komt
erop neer dat de hormoonspuit die het prostaatcarcinoom koest moet houden,
onvoldoende werkt. De kanker groeit. Vervolgonderzoek moet het beeld preciseren,
maar waarschijnlijk moet ik naar een nieuwer, krachtiger medicijn toe.
Dit zwaardere geschut was een paar jaar
geleden nog helemaal niet in beeld. Voor wie toen ongevoelig werd voor de
hormoonspuiten, restte alleen nog de chemo, die doorgaans maar een paar maanden
soelaas bood – and that’s it. Inmiddels
is het perspectief minder donker. De hormonen mogen nu uitgewerkt zijn, ik heb ze
wel lang genoeg kunnen gebruiken om in aanmerking te komen voor een generatie
middelen die intussen op de markt is gekomen.
Maar ja, maar ja, het was me
natuurlijk veel liever geweest als de kanker stil was gebleven en ik de
alternatieven in reserve had kunnen houden. Lieverkoekjes worden niet gebakken,
zegt het gezonde verstand dan, maar dat wil ik niet altijd horen. Zoals een
schram tijd nodig heeft om te helen, zo heeft een teleurstelling tijd nodig om
weg te ebben.
In de hal van het ziekenhuis trakteren
we onszelf maar op een espresso en een cappuccino. Om ons heen rollators en
krukken en rolstoelen en stramme ledematen en bleke gezichten, soms ernstig,
meestal neutraal, behalve dan van een oud stel dat met een lach om de mond naar
de uitgang loopt – mensen krijgen hier ook weleens goéd nieuws. Zo wemelt het
hier van de stille verhalen over breekbaarheid en hoop. Ik heb ze hier zelf wel
eens opgeschreven, die verhalen, in ditzelfde ziekenhuis. Maar nu heb ik even
genoeg aan mijn eigen verhaal. Over breekbaarheid. En over hoop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten