Hoe red ik me hier nou weer uit? Nu aan de einder van het
jaar de feestdagen weer opdoemen, doemt er ook een fiks dilemma op. Eigenlijk
zou ik met Kerst wel eens in een toprestaurant willen dineren. Maar is het
moreel wel juist om een heleboel euro’s uit te geven aan pure luxe, op een
moment dat Afrika dringend geld nodig heeft om het ebolavirus te bestrijden?
Het is een ongeschreven wet dat Kerst samenvalt met
menslievendheid. De feestdagen zijn de dagen van de goede wil, de beste wensen,
mooie voornemens en altruïsme. Organisaties voor goede doelen voeren actie om alle
opspelende menslievendheid in klinkende munt te vertalen. En daar hebben ze
succes mee, want veel mensen blijken gevoelig voor het idee dat Kerst een feest
van verbroedering is, een moment om aan je naasten te denken, zeker aan je
naasten-in-nood. Dus kopen we massaal Unicefkaarten en stoppen we de collectant
van dienst wat extra’s toe.
Maar zelf willen we het óók feestelijk hebben en dus trekken
we ons zondags pak aan, bereiden een mooie maaltijd, ontkurken een Châteautje
en klinken op ons geluk. En een enkele keer bespreken we een met damast gedekt tafeltje
in een gerenommeerd etablissement, proeven van delicate amuses, nippen van Grand
Crus in flonkerend kristal en voldoen voldaan de duizelingwekkende rekening.
Dit jaar was het tijd voor die enkele keer, besloten we.
Er was in 2014 zo veel naars en lelijks gepasseerd, dat daar flink wat
aangenaams en moois tegenover mocht staan, een ster om het duister te vergeten,
een Michelinster.
De tafelreservering bij de Karpendonkse Hoeve werd ‘met
bijzonder veel genoegen’ per e-mail bevestigd.
Een volgende mailtje was van een hulporganisatie. Of we
via Giro 555 wilden doneren voor ebola.
Het wordt èn doneren èn dineren. Michelin gaat glansrijk
winnen en ik denk dat dit klopt. Maar eerlijk gezegd ben ik wel eens
overtuigder geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten