Toekomstje

“Hoe staat u tegenover de dood?” vroeg de huisarts voorzichtig. Het was zo’n vraag om eens goed over na te denken, maar ik hoorde mezelf terugkaatsen: “Daar ben ik tegen.”

Het was het vervolggesprek op het laatste consult bij de oncoloog, die me had bericht dat het enige mogelijke redmiddel tegen mijn uitzaaiingen niet aansloeg, dat hij nu niets meer te bieden had en dat me helaas moest terugverwijzen naar de huisarts.

Daar zaten we dan, mijn vrouw, de dokter en ik, precies een week na Blue Monday, die zijn naam wat je noemt eer had aangedaan. Het ging over de dood, de weg erheen en manieren om de last van dat laatste traject draaglijker te maken. Het gesprek was lang en realistisch, en toch bekroop me herhaaldelijk een gevoel van onwerkelijkheid. De dood was altijd iets voor anderen geweest, een onderwerp van heinde en verre, of hooguit de overkant van de straat, iets voor later en ooit, toch niet voor mij en ons en hier en nu. Sinds Blue Monday echter was de dood ineens concreet en dichtbij, ik wist het maar al te goed, maar ik kon het amper geloven.

Dezer dagen ben ik jarig. Naarmate de jaren vorderden, lag ik daar steeds minder wakker van, maar deze keer ligt het anders, want nu zit Magere Hein me op de hielen – ik hoor zijn geraamte kletteren. Als er felicitaties komen, zullen die wel niet zijn voorzien van het gebruikelijke ‘En nog vele jaren!’. Misschien dat iemand er ‘En nog vele maanden!’ van maakt, maar dat zal de meesten wel te wrang zijn.

Die vervloekte Duistere Maandag heeft de toekomst verkort tot toekomstje, een woord dat niet in de woordenboeken staat en toch maar al te waar is. Een ongewis toekomstje: dat is de ingekrompen rest van het leven; de rest van de toekomst ligt in de nevelen achter de horizon, het land van nooit meer en voorgoed voorbij, waar iedereen ooit heen reist en niemand van terugkeert.

“Ik hoop dat het tot aanvaarding leidt,” schreef een goede vriend naar aanleiding van mijn vorige stukje De laatste ronde. Dat hoop ik ook. Maar vooralsnog ben ik mordicus anti.