Kan niet beter!

Laatst weer op een Nieuwjaarsborrel: ‘En, hoe gaat het ermee?’ Niks mis mee natuurlijk, standaardvraagje, maar ik vind het antwoord zo lastig.

Niemand zit te wachten op het echte antwoord, want dat leent zich niet zo goed voor de luchtige conversatie die eigen is aan dit soort bijeenkomsten. Ik kan bij de prosecco en de bitterballen toch moeilijk beginnen over carcinomen en uitzaaiingen en verhoopte of onverhoopte uitslagen, over lastige longen en dito spieren en alle beperkingen van dien, of over aders en klieren en zenuwen die haperen – iedereen zou zich ijzend van me afkeren en een eindje verderop gaan hoofdschudden dat die Matt Dings tegenwoordig zo kon somberen.

Maar ja, het lukt me ook niet bij zo’n vraagje stralend ‘Goed hoor!’ te roepen en een blije niks-aan-de-hand-blik op te zetten. En dus behelp ik me meestal met een neutrale mompel zoals ‘Gaat wel’, of ‘Voor mijn doen redelijk.’

Maar soms heb ik zin in een dwars antwoord. Ik had een oude tante, tante Leen, die op de vraag hoe het ging steevast antwoordde: ‘Op de benen nog goed, op de kop nog niet geprobeerd.’ Vind ik wel een adequate reactie, al oogst je er misschien enkele meewarige blikken mee. Tijdens voornoemde Nieuwjaarsborrel borrelde ineens een andere reactie in me op bij de vaste vraag naar wel en wee: ‘Kan niet beter!’

Ik had bij voorbaat al lol bij de onzekerheid die zo’n kwiek antwoord zou veroorzaken. Enerzijds zouden informerende receptiegasten blij moeten zijn met het positieve antwoord waarop zij natuurlijk hoopten; anderzijds was het antwoord wel zó positief dat het weer verdacht werd.

Ik slikte het natuurlijk in, dat ‘Kan niet beter!’, want ik wilde niemand voor het hoofd stoten. Maar nu ik er nog eens over nadenk, vind ik het toch waarachtig. Mijn gezondheid kan niet beter, inderdaad, en dat is het ‘m nou juist! Kón het maar beter! Maar dat kan niet, helaas en nog eens helaas.

 Bij sommige aandoeningen is het enige perspectief er één van voortgaande verslechtering. Dat is moeilijk te verkroppen, want bijna elk mens streeft er juist naar er in het leven op vooruit te gaan. Dat streven moeten de krakkemikken onder ons zien los te laten.

Het kan niet beter, maar zo zij het: mijn huiswerk voor vandaag en morgen.