Compliment voor Zuster Ingrid

Genoeg gekankerd. Na vier grimmige stukjes over de lelijke kanten van het leven nu weer eens een opgewekt blogje. Over vrolijke post van het Stadhuis.

Deze zomer las ik ergens dat mensen die veel tijd en energie wijden aan hun hulpbehoevende naasten in aanmerking kunnen komen voor een ‘mantelzorgcompliment’. Dat is een van overheidswege bedachte geste aan echtgenoten, familieleden, buren of vrienden die het heel druk hebben met vrijwillige en onbezoldigde zorg voor iemand uit hun directe omgeving. In Nederland verlenen wel vier miljoen mensen een vorm van mantelzorg; van hen zijn er ruim zeshonderdduizend langdurig en meer dan acht uur per week in touw. Die mensen komt wel een applausje en een aardigheidje toe, is toen bedacht: het mantelzorgcompliment.

Goed idee, dacht ik, en ik schreef de gemeente aan om mijn Ingrid te nomineren voor zo’n duimpje. Ik lichtte toe dat ze een forse deeltijdbaan aan mij heeft. Dat varieert van hulp bij allerlei bezigheden waarvoor ik adem of kracht tekort kom, begeleiding bij de vele medische consulten en controles, meedenken over grotere en kleinere sores en geduldig luisteren naar fysieke en mentale wederwaardigheden, tot het overnemen van huishoudelijke taken en doehetzelfklussen die ik moet laten liggen. Soms, bijvoorbeeld als ze me helpt met een steunkous of met katheterzorg, noem ik haar liefkozend Zuster Ingrid. Op andere momenten kortweg Kanjer.

Enfin, de gemeente liet zich graag overtuigen, bleek deze week uit de post: het Mantelzorgcompliment is toegekend, dezer dagen krijgt ze 200 euro gestort, met de groeten van de burgemeester. Ze bezint zich nog op een feestelijke bestemming voor die meevaller.

Behalve dat het een opsteker is voor Zuster Ingrid, respectievelijk Kanjer, is het ook plezierig dat die vaak zo abstracte en afstandelijke overheid nu eens concreet en hartelijk uit de hoek komt met zomaar een schouderklopje voor een lieve burger. Waarvan akte.