Niet over Trump

Nee, ik ga het niet hebben over de Amerikaanse verkiezingen. Het is ál te potsierlijk om als bloggertje te Eindhoven de nieuwe president van de Verenigde Staten de oren te wassen. Ik had wel een gebbetje over McDonald in gedachten, maar dat houd ik maar in de mouw.*

Neemt niet weg dat ik er al de hele dag mee bezig ben. Nu ik me aan een nieuw stukje zet, vallen potentiële onderwerpen één voor één af, omdat ze zo bleek afsteken tegen de sensationele zege van Donald Trump. Maar nee, heus, over hem ga ik het niet hebben, ik ken mijn plaats.

Maar mag ik dan wel iets mompelen, zo onder elkaar, zachtjes, niemand hoeft het te horen? Nou, wat me frappeert is dat Trumps triomf samenvalt met de aanhoudende en nog komende successen van rechts in Europa: Le Pen in Frankrijk, Pegida in Duitsland en Wilders bij ons. Kennelijk is het een mondiale trend dat een breed publiek zich miskend voelt door de zittende macht en lucht geeft aan zijn woede zodra de juiste politicus het ventiel opendraait. De progressieve elite met haar kosmopolitische agenda heeft het lang genoeg voor het zeggen gehad. En wat is het resultaat? Dat de wereld onveiliger en onherkenbaarder is geworden. Nu moet de slinger weer terug. Weg met al die immigranten en zachte maatregelen en nieuwlichterij.

Zoals het oude, conservatieve establishment ooit knarsetandend plaatsmaakte voor de progressieve beweging, zo zijn die progressieven op hun beurt de oude hap geworden en rijp voor aflossing door de volgende garde, met The Donald als kersverse leidsman. Het is alleen geen avant-garde, want ze wil niet vooruit maar terug: Let’s make our country great again. Terug naar een mythisch vroeger, toen alles nog goed en overzichtelijk was. Het is een heimwee dat zichzelf wel zal ontmaskeren.

Nou ben ik toch alweer de halve wereld aan het duiden als bloggertje te Eindhoven met anderhalve lezer (namelijk u en mijn kleinkind). Sorry, ik liet me even gaan. Volgende keer een kleiner onderwerp, gewoon iets over leven en dood, een simpel stukje – beloofd!

* ‘Dat houd ik maar in de mouw’ zou Maurice de Hond met zijn pleidooi voor simpeler spellen willen veranderen in: ‘Dat haud ik maar in de mauw.’ Maar dat oogt toch wel erg faut.