Hoe  omhels je je eerste liefde na een half mensenleven? Voorzichtig.’

Voorjaar 2010. We komen elkaar tegen op een sociaal medium en besluiten dat het tijd wordt voor een kop koffie – ruim dertig jaar na onze laatste ontmoeting. Bij het café dat zij opperde, neem ik plaats op het terras, het is er net warm genoeg voor.

   Na een paar minuten komt ze op me af, met die elegante tred die ik nog zo goed ken en een glimlach waarvoor hetzelfde geldt. We omhelzen elkaar voorzichtig. Hoe omhels je je eerste liefde na een half mensenleven? Voorzichtig. Toch heeft het ook iets vanzelfsprekends, alsof we elkaar vorige week nog troffen.
   We praten over hoe na die laatste keer verder reisden door het leven. In twee uur trekken er twee levens voorbij. Ik merk hoe de melancholie die haar naam altijd bij me opriep, op het caféterras verkleurt tot kalme tevredenheid over het was en hoe het ging. Dan is er opnieuw zo’n omhelzing. “Als je nog eens in de buurt bent…” “Ja, wie weet…”
   Voorjaar 2011. We komen elkaar tegen op een sociaal medium en besluiten dat het tijd wordt voor een kop koffie – ruim dertig jaar na onze laatste ontmoeting. Hij is een wereldburger geworden, een topinvesteerder, voortdurend onderweg van hier naar ginder, en deze week even in Nederland.
   We spreken af in een voor beiden handig gelegen zakenmannenhotel. Als hij nadert, herken ik de grijns die hij al had toen we samen op school zaten en hartsvrienden werden. Jij hebt nog precies hetzelfde loopje, zegt hij. Snel wisselen we uit hoe onze levens liepen, nieuwsgierig naar wie we geworden waren en hoe we dachten over het lot van de mens en de toestand van de wereld. Wordt vervolgd, spreken we af.
   Voorjaar 2012. Mailtje vanaf een ver vliegveld: volgende maand passeert hij Nederland, laten we proberen elkaar dan te ontmoeten.
   Fascinerend, die sprongen van toen naar nu, van hoe we begonnen naar waar we terechtkwamen en wat er tussentijds met onze dromen en ambities gebeurde.